Spektakl na podstawie dramatu Witkacego napisanego w 1921 roku – w siedem lat po jego wyprawie w egzotyczne kraje (Nowa Gwinea, Australia, Cejlon) z etnografem Bronisławem Malinowskim. Główny bohater – Karmazyniello – to młody człowiek usiłujący dociec prawdy o swoim pochodzeniu i skomplikowanych związkach rodzinnych, musi samookreślić się w świecie pełnym ograniczeń mentalnych i społecznych. Ten współczesny dyskurs o dojrzewaniu i kształtowaniu się osobowości, o tożsamości kulturowej, rodzinnej i społecznej, analizuje związki między procesem kształtowania się autokreacji młodej jednostki, a ograniczeniami, jakie stawia przymus kulturowy czy społeczna dyscyplina w tym najbliżsi.
W spektaklu wykorzystano fragmenty utworów: „A Three – Legged Workhorse”, „Villa Del Refugio”, „Threads”, „Leather Wings”, „The Mighty Rio Graande”, „They Move on Tracks of Never – Ending Light” Zespołu THIS WILL DESTROY YOU oraz „Passacali della vita”, „Tragicomedia”, „Sandstorm” Zakira Hussaina.
Zrealizowano ze Środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
*Spektakl otrzymał Nagrodę Publiczności podczas 60. Rzeszowskich Spotkań Teatralnych: Festiwal Arcydzieł.
**Andrzej St. Dziuk – reżyser spektaklu – otrzymał nagrodę za „klarowne i odkrywcze odczytanie zapomnianej, rzadko granej sztuki Witkacego”.
Premiera – 24 lutego 2015, Scena Witkacego
Spektakl przeznaczony dla widzów powyżej 16. roku życia!
Występują
Dorota Ficoń – Matka – Lady Leokadia Clay
Emilia Nagórka – Mirabella
Piotr Łakomik – Karmazyniello (młodszy)
Krzysztof Łakomik – Karmazyniello (starszy)
Joanna Banasik – Matka II
Andrzej Bienias – Mikulini
Krzysztof Najbor – Gubernator
Marek Wrona – Ludwik Parvis
Krzysztof Wnuk – Jack Rivers
Dominik Piejko – Król Aparura
Agnieszka Michalik – Król Aparura II
Katarzyna Pietrzyk – Cerber
Adrianna Jerzmanowska – DJ Baba
Kamil Joński – Postać, Moorphy
Realizatorzy
Reżyseria i opracowanie tekstu – ANDRZEJ ST. DZIUK
Scenografia – Rafał Zawistowski
Asystent scenografa – Jolanta Solska
Opracowanie muzyczne – Andrzej St. Dziuk, Natalia Sosna
Choreografia – Anita Podkowa
Charakteryzacja – Magdalena Koriat
Kierownik produkcji – Arkadiusz Kudła
Współpraca:
Katarzyna Nodzyńska
Wojciech Całka
Sławomir Łaciak
Stanisław Ziemianek
Recenzje
Świat to nieprzyjazna lichota, w której centrum tkwi moje ego – o spektaklu „Metafizyka dwugłowego cielęcia” Stanisława I. Witkiewicza
w Teatrze Witkacego w Zakopanem
Teatr Witkacego w Zakopanem należy do tych nielicznych teatrów, które poważnie traktują swój niegdysiejszy wybór duchowego patrona artystycznego i nie posługują się jego imieniem jedynie pro forma. Teatr ten dość często odwołuje się do spuścizny Stanisława Ignacego Witkiewicza, tworząc swój oryginalny repertuar, naznaczony artystycznym piętnem Andrzeja Dziuka – twórcy i głównego reżysera zakopiańskiego teatru.
„Metafizyka dwugłowego cielęcia” to wielce interesujący, pełen malarskich obrazów spektakl. Wiele scen mnie zachwyciło, szczególnie gęba Gubernatora (Krzysztof Najbor) i scena, kiedy Matka umiera (Dorota Ficoń). Witkacy jak zwykle kręci się wokół własnej osi, w rozmaity sposób dobierając się do samego siebie. Dziukowy Teatr jest szczególnie uwrażliwiony na to dobieranie się.
Twórca spektaklu niby to wiernie podąża za autorem sztuki, ale ma jednocześnie świadomość, że dosłowność w odtwarzaniu partytury Mistrza mogłaby dzisiejszych odbiorców sprowadzić na manowce. Sam nieźle zakręcony Mistrz Stanisław Ignacy też w swojej dynamicznej fantazji zakładał autorski dystans wobec materii własnej, w której autoironia, karykatura, deformacja, parodia, metaforyczna hiperbola były wpisane w stylistykę groteski, a w istocie w przewrotność filozoficznej, metafizycznej wizji świata. Witkacy świat przestawiony wywodził
z siebie samego, ale nie tyle po to, by się lepiej określić, by się odnaleźć jakimś – jak pisał w sztuce – ale by w wyniku tego niełatwego, mozolnego i bolesnego odnalezienia się, utożsamienie się w tym świecie, zbuntować się przeciw niemu.