Mamy ten przywilej i tę radość, że po raz pierwszy na scenie w Polsce prezentujemy ten niezwykły i ekscytujący dramat mistrza hiszpańskiego baroku. A stało się to możliwe dzięki Pani Magdalenie Pabisiak, która ten tekst znakomicie przetłumaczyła oraz dzięki Pani Profesor Katarzynie Mroczkowskiej-Brandt, która dramat ten poleciła mi. Dziękuję!
Na czym polega niezwykłość, oryginalność tego tekstu?
Co jest w nim takiego szczególnego, że tyleż z radością, co z niepokojem – chciałem (musiałem?) się z nim spotkać?
Bo – jak pisze – Pani Profesor Katarzyna Mroczkowska-Brandt w Przedmowie („Metateatralna dramatyzacja życia a obraz tajemnicy w dwóch kluczowych dramatach Lope de Vegi: „Rycerz z Olmedo” oraz „Na niby – naprawdę”): Mamy więc oto dzięki Magdalenie Pabisiak dostępne po polsku nowe oblicze Lope de Vegi. Dramat niezwykły, intrygujący, , tajemniczy, ciekawy psychologicznie i filozoficznie, eksperymentujący z formami metateatralnymi.(…) „Na niby – naprawdę” należy do kategorii comedia de Santos, czyli sztuk opartych na żywotach świętych lub legendach o nich. Głównym bohaterem jest święty Genezjusz(…). Według legendy Genezjusz był zawodowym aktorem w czasach prześladowania chrześcijan za czasów Dioklecjana i nawrócił się w teatrze, grając w sztuce, która miała chrześcijan wyszydzać. (…) „Na niby – naprawdę” to metafora ŚWIATA JAKO TEATRU. Teatrum Mundi jest (…) w centrum struktury całego dramatu.
Złudność, krótkotrwałość, przemijalność ludzkiego życia, także życia władców tego świata. Vanitas vanitatum.
Fikcja staje się rzeczywistością…
Teatr w teatrze…
Iluminacja. Objawienie…
Miłość. Intryga. Gorycz zdrady.
Słowem – dramat dotykający Tajemnicy.
Tajemnicy Sztuki – Tworzenia.
Tajemnicy Istnienia.
MISTERIUM.
Człowiek – artysta przekraczający kondycję ludzką przez sztukę.
„Na niby – naprawdę” to nasza kolejna próba stworzenia, może bardziej „pisania” (wszak ikony się pisze) Teatru Misterium.
Serdecznie dziękujemy Państwu Wandzie i Krzysztofowi Oleksowicz za pomoc w realizacji przedstawienia.
Spektakl dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Podobnie z każdym aktorem,
A wszyscyśmy tu aktorzy,
Że straciwszy wątek boży
Gubimy się w ludzkiej roli.
Lope de Vega
Spektakl przeznaczony dla widzów powyżej 16. roku życia!
Prapremiera polska 8 grudnia 2012, Scena Witkacego
Występują
Adrianna Jerzmanowska – Kamila
Dominik Piejko – Maksymian
Krzysztof Wnuk – Dioklecjan
Krzysztof Najbor – Pinabelo
Krzysztof Łakomik – Apro, Tebandro, Żołnierz rzymski
Marek Wrona – Carino, Tancerz
Katarzyna Pietrzyk – Rosarda, Tancerka
Joanna Banasik – Celia, Kobieta Jerozolimska
Andrzej Bienias – Ginés, Rufino
Emilia Nagórka – Marcela, Fabia
Piotr Łakomik – Octavio
Gra zespół muzyczny QUE PASSA w składzie:
Jarosław Dzień – gitara klasyczna
Łukasz Belcyr – gitara akustyczna
Grzegorz Bąk – gitara basowa
Michał Pejker – perkusja
Bogdan Zięba – akordeon
Dorota Ficoń – śpiew
Realizatorzy
Scenariusz, inscenizacja, reżyseria – ANDRZEJ ST. DZIUK
Asystent reżysera – Marzena Wnuk
Muzyka – Jerzy Chruściński
Aranżacja i wykonanie muzyki – Zespół „QUE PASSA”
Charakteryzacja – Magdalena Koriat
Scenografia – Marek Mikulski
Choreografia – Anita Podkowa
Asystent scenografa – Jolanta Solska
Realizator dźwięku – Natalia Sosna
Realizator światła – Kalamarapaxa
Konsultacja audio-video – Mariusz Czarnecki (Music-Info)
Projekcje – Marcin Szyndler
Operator kamery – Gaja Gajewska
