Krzysztof Najbor

Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie w roku 1985. W Teatrze Witkacego jest od początku istnienia, grając tutaj jeszcze jako student IV roku Szkoły.

Jako nauczyciel prowadzi zajęcia teatralne w Państwowej Podstawowej Szkole Artystycznej w Zakopanem.

• Graf Franz von Telek – Pragmatyści Witkacego (1984)
• Segismundo – Życie jest snem Calderona (1985)
• Mephistophilis – Dr Faustus Marlowe’a (1986)
• Bogacz – Wielki teatr świata Calderona (1986)
• Edyp – Np. Edyp wg Sofoklesa (1987)
• Belzebub – Sonata b Witkacego (1989)
• Probierek – Jak wam się podoba Shakespeare’a (1989)
• Leon Węgorzewski – Katzenjammer wg Matki Witkacego (1990)
• Abel – Kain Byrona (1992)
• Szalej – Szalej de Ghelderode’a (1992)
• Stanley Gardner – Ratuj się kto może Cooneya (1993)
• Człowiek – Pokusa Calderona (1993)
• Koczkariew – Ożenek Gogola (1995)
• Parris – Czarownice z Salem Millera (1995)
• Stary – Sonata widm Strindberga (1996)
• Orgon – Tartuffe wg Świętoszka Moliera (1997)
• Serge – Sztuka Rezy (1997)
• Duncan – Tragedia szkocka wg Makbeta Shakespeare’a (1998)
• Adam – Seans Schaeffera (1998)
• Poncjusz Piłat – Mistrz i Małgorzata Michała Bułhakowa (1999)
• Szamar, Pan Młody – Sanduk Ad-Dunia (1999)
• Tadzio – Kurka wodna Witkacego (1999)
• Chrom – Arsenał zjaw wg L. Pirandella (2000)
• Peeperkorn – Czarodziejska góra T. Manna (2001)
• Joseph Grand – Dżuma (2003)
• Tajemniczy mężczyzna – Pomroczność jasna (2003)
• Barabasz, Uwolniony – Barabasz (2008)
• Ojciec – Antoni S., czyli Wieża Babel (2008)
• BOY I – Music-Hall (2010)
• On – Planeta J.Griszkowca w reż. B.Wyszomirskiego (2012)
• Viviani – OFF Niepodległość 3 D w reż. Sz. Budzyka (2012)
• Curio w spektaklu Na Niby – Naprawdę Lope de Vegi w reż. A.Dziuka (2012)
• Witkacy – OK! – SZA wg Witkacego w reż. Krzysztofa Najbora (2013)
• Mistrz – „ONI – Ha!Sio(R), czyli nie drażnić kota”, St. I. Witkiewicz, reż. Andrzej St. Dziuk (2014)
• Gubernator (ojciec Karmazyniella) – Metafizyka dwugłowego cielęcia, St. I. Witkiewicz w reż. A.Dziuka (2015)
• Proboszcz – „Operetka”, wg Witolda Gombrowicza, reż. Andrzej St. Dziuk (2017)
• Gazda (Góral) – „Z cyklu: Tatrzańskie. Część III: SPISKI – Hej!”, wg Wojciecha Kuczoka, reż. Andrzej St. Dziuk (2018)
• Dyrektor Filharmonii – „Rzeźnia” wg Sławomira Mrożka, reż. Andrzej St. Dziuk (2019)
• „Akt Przerywany, czyli Teatr Nie(konsekwencji)”, na podstawie tekstów Tadeusza Różewicza, reż. Andrzej St. Dziuk (2020)
• On – „Nietoperz, czyli dwoistość”, na podstawie tekstów Joanny Kulmowej, reż. Joanna Banasik i Krzysztof Najbor(2021)
• „Hotel Utopia”, reż. Andrzej Bienias (2022)
• „Labirynt Schulza”, reż. Grzegorz Bral (2024)

Gra również w spektaklach: Na przełęczy, Appendix, Panopticum, Człapówki – Zakopane, CCY-WITKAC-Y– Menażeria, Pieśń nad pieśniami, TUUM EST.

W roku 1990 po raz pierwszy wystąpił w roli reżysera realizując spektakl zatytułowany Zakochany diabeł według tekstów Jana Sztaudyngera. W spektaklu tym oprócz reżyserii zajął się scenografią i opracowaniem tekstu.

W 1998 roku wyreżyserował spektakl Pif! Paf! Puf!, a 28 kwietnia 2001 roku odbyła się premiera Mazepy Juliusza Słowackiego w jego reżyserii. W 2006 roku wyreżyserował Kołatkę – spotkanie z poezją Zbigniewa Herberta, a w 2013 spektakl OK! – SZA wg Witkacego. Współtworzył spektakl „Nietoperz, czyli dwoistość”.

W 2010 roku nagrodzony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

Z Krzysztofem Najborem rozmawia Agata Balcerowska-Całka; realizacja nagrania Maciej Wirmański